(source)
Let’s get something out of the way first, okay? Writing this article makes me mad uncomfortable.
I love having opinions and everything, but on this subject…I really rather not. I don’t feel like I have a right to judge or comment about anyone’s weight or size, let alone ‘the plus size’ issue. And when I was heavier, not a day went by when either someone else or myself was judging me for it. I could have been so much happier if people would have just minded their own business, and so that’s what I try to do when it comes to other people’s weight and appearance.
But come on. We, as Western society, are ALL over weight and size. You see it all the time. Tabloids are on anyone’s case, whether it’s gaining or losing weight: it’s “news”. In real life, I hear heavy girls hatin’ on thin girls (to make themselves feel better) and skinny girls bitching about bigger girls (to make themselves feel better). Newsflash: Ya’ll are all doing the same thing, just from different perspectives. Spoiler alert: It doesn’t work.
That little rant aside, this article had already been playing hide and seek in my head for a couple of weeks. Peeking at me when I had ‘a fat day’. Making a quick appearance as I looked at my own ‘before (yoga & juicing)’ pictures. Popping its head up when my best friend lost weight. Again. It’s not often, but I am not above weight and size insecurities every once in a while.
But while weight and size may be something we all may deal with, the arena of women who are bigger (plus size) is one where more battles are happening than in others. They give themselves a tougher time about how they look, and often feel like they’re literally ‘too much’. They have to struggle with not only their own criticism but also with the criticism (or perceived criticism) of others.
And I wanted to give these beauties some support and some advice. I thought about it long and hard. Asked girls who considered themselves plus size for help (thank you – hearts and sparkles and my hat-tips to you). Thought about it some more. Figured out what I wanted to say. Sort of. So here goes.
I’m not going to go into the whole ‘what is plus size’ debacle, because you know what? I don’t know.Realized that I don’t even know what the hell is even going on with the term ‘Plus Size’.
For one thing, you can consider anything from size 14 (UK) plus size. Um, size 14 is 40. That is pretty average last time I checked. Second, it’s just a name attached to numbers. But there are clothing stores that sell items that are actually 14 as a 12 or 10 just so it will sell more. That’s how much we care about the labels in our shirt and pants.
And second, as I read through the e-mails, most of the girls confirmed the main thing I suspected was there: Plus size, for most girls and women, is a feeling. It’s being the biggest girl in your group of friends. It’s not fitting into any jeans at Zara — or at least not beautifully or comfortably enough you want to buy them. It’s being insecure when you walk into the room. It’s not necessarily size – it’s sensation, and self-perception. No matter your size, be it a 12, 14, 16 (which is actually quite average) or an 18 or 20 (which is not so average but still quite common), you feel plus size. With way more negative connotations than necessary. Because plus size in itself is actually fine. Hell, it even has a sweet ring to it.
I’m not going to do the whole thinness-in-media debacle either. I find it boring. I’m also not going to tell you you should be skinny. Yes, I will always tell you to be healthy and have great energy, but I don’t care if you’re a size 12 or a size 2 while doing it. This is just my love and advice for you, whether you’re plus size in the store or plus size in your head.
1. Thinness is not a magical quality that makes someone else better than you.
There, I said it. Please note, this is not bashing of the skinny girls. I think they’re beautiful; I just don’t think the fact that they’re skinny automatically entitles them to the Nobel Peace Prize and/or Grande Scholarship to Perfect Human Being Academy.
You are not inferior to someone just because your clothes are labeled with a different letter than someone else’s S. What I often see is that the bigger girls hide away because they feel their skinny friends deserve more than they do. And that’s crazy.
2. Own Your Space. No more, no less.
In that regard, what I often see (and did myself) is that women who are bigger than average try to make it go away by either shrinking or shouting. They shrink with slouched shoulders, timidity and other body language tricks or they try to become bigger by having lots of bombastics and attitudes.
Things is, you don’t have to make-up, compensate or apologize for your size. You could just own your space – be as you currently are, whatever your size with more self acceptance and less frantics. Once you do that, you give yourself and others a lot more room.
3. Shop in a way that makes you happy, not depressed.
Shopping can be a bit of an ordeal. Pro tip: Don’t shop at stores that make you superdepressed and drive you to do the Master Cleanse so you can fit in their clothes. Some stores have tiny sizes, other stores have unflattering stuff or unhelpful employees. Or a combo of all three. Shopping on-line is great for this; for me it’s not only a great time saver, it also prevents a lot of self loathing. There is actually a lot of beautiful and flattering women’s clothes in bigger sizes, you know. You just gotta know where to look.
4. Focus on yourself.
Sometimes all it takes is a shift in your perspective. What if you started looking at yourself, instead of comparing yourself to others. Especially watch out for comparisons with the waifs on America’s Next Top Model or in your latest Vogue (dammit, I tried so hard to keep the media out of this). I know for a fact that if you start to feel and look good as you, how others look becomes less important.
(On this note…it also really helps to stop judging others on their weight and size. It teaches us to become easier on ourselves. Worth a shot.)
5. Here too, happiness first.
You can be a size 12 and hate your life. You can be a size 2 and hate your life. You can also be a size 2, 12 or 22 and love your life.
Whatever your weight may be, you can be happy or unhappy irregardless of it. A lot of girls think that losing weight will solve all of their problems, but that’s not true. I do not disregard the fact that weight loss can help your self-esteem and health, but you’re still you. With the same problems, only now experiencing them in a different clothing size. So if you can, choose/work on/strive for being happy.
6. Here too, self love first.
Loving yourself, appreciating your body and being kind to yourself goes a very, very long way in body acceptance and taking good care of yourself. Because you do deserve your own love and excellent treatment, whatever your size. It will do wonders for you. Let it rain some Radical Self Love on yourself. It will lift you, make you feel good and help you keep your head up high.
Basically, that sums up the things I would most want to tell any girl who is bigger than average, curvier than her friends, etc. And if I could say only one thing more, it would be this: There is nothing wrong with you.
You’re a hero for writing this. I’m one of the girls considered plus size and this article it just blows my mind, it’s so good. Your tips are really true and helpful. What I like the most is the way you’re putting it, I know what I should do but people tend to push it to me and you just gently told me: just be happy, because you’re so beautiful this way.
You made my day, can’t describe it differently.
Geweldig artikel Lianne! Mooi omschreven zonder in cliché’s te vallen of mensen voor het hoofd de stoten.
<3
Goed stuk. Wat je voorstelt is makkelijker gezegd dan gedaan, maar het kán wel. Gistermiddag was ik bij de Etos op station Zwolle, waar een ‘plus size’ kassameisje werkt. Toen ik kwam aanlopen stond ze ergens op te kauwen en het andere kassameisje lachte breeduit, want “heb je ooit eerder iemand ergens zo van zien genieten?”
Dat had ik volgens mij in lange tijd niet. Ik vroeg haar wat ze dan at, het was een ‘Kinder Délice’, ik zei: goh, die heb ik nog nooit gehad. “Nou, het is echt een aanrader. Als ik dit eet denk ik: wat worden er toch lekkere dingen gemaakt in de wereld!”
En wat worden er toch leuke mensen gemaakt, die trots en zelfverzekerd zijn en zelfs over lekker eten kunnen praten ook als ze geen 50 kilo wegen.
Great piece! I very much agree with n 2. I see this happen alot and it always makes me sad. You don’t have to make up your looks by chaging your personality. It isn’t going to do any good for you either.
However i’m a little scared of the term ‘fatacceptance’. Not because i’m against being a ‘bigger’ person, but i’m about not being healthy. I feel like, no matter wich size you are, you should always work on being healthy. I see so many plussize women shouting they are happy with who they are. Are they really? If you are, why do you feel the need to shout it out to everyone? I feel that with the whole fatacceptance thing, people are less likely to live a healthy live. The averige size is going up. But it is soooo important to be healthy! You might not notice it now, when youre young, but you will later!
Love the part about how being skinny does not equal feeling happy.
When I was skinniest, I was also miserable.
Some of us are conditioned to think that happiness equates to size, but this is simply not true. Of course we all have a weight where we feel comfortable, that suits our body shape, but the dream that you’ll be happy when you reach XX weight is a myth.
Thank you so much for this article Lianne!
I hope my incoherent story helped you figure out what you wanted to say.
And with all certainty I am able to say that this is going to be read by me A LOT. Especially numbers one and two. I just need to remind myself of those pointers some more. A number doesn’t define who you are. And certainly not a number that changes size in every store you walk into.
Love this article! You touch a delicate topic with lots of respect 🙂 hugs for that!
Ik sluit me helemaal aan bij Inoes. Als ex-anorexia kan ik uit eigen ervaring vertellen dat veel van die ‘superslanke’ meiden helemaal niet gelukkig zijn! Ik weeg nu 20 kilo meer en ben minstens 20 keer zo gelukkig! Love the skin you’re in. Gezond zijn is het allerbelangrijkste, niet het getal op de weegschaal of het label in je kleding.
Geweldig goed geschreven, dat was ik helemaal vergeten eraan toe te voegen. Echt een thumbs up voor het onderwerp.
Jij bent eigenlijk de enig blog waarbij ik lange artikels lees. Da’s omdat je het zo verstaanbaar maakt en mensen er zich in kunnen vinden. Ik begrijp ook heel goed wat je bedoelt met dat we te veel kijken naar welke maat er in onze kleding hangt. Ik was vroeger heel mager, en werd hier vaak mee gepest. Hierdoor ging ik mijn lichaam haten en deed ik alles om wat te verdikken. Eigenlijk waren die mensen gewoon jaloers omdat ik niet op mijn eten moest letten. Toen ik ongeveer 15 was kreeg ik wat borsten en een kot, en het figuur dat ik altijd wou. Vroeger was maatje 34 mijn maat, ik vind het nog altijd een beetje vreemd als dit niet past. Ik weet het, té gek voor woorden, ik weet niet waarom want ik ben helemaal tevreden nu, ook al ben ik nog steeds magerder dan mijn vriendinnen. Het is gewoon dat nummertje :p. Ik heb niks tegen molligere meisjes maar wat ik echt niet kan verdragen is als ze zeggen compleet tevreden te zijn met hun figuur maar dan wel haat-tesktjes tegenover magere meisjes zetten.
Ik denk dat iedereen gewoon naar zichzelf moet kijken, en als ze toch commentaar geven is dit omdat ze niet blij zijn met zichzelf… ♥-Axelle
Okay, first: Thank you! It is so true what you say about: ‘A lot of girls think that losing weight will solve all of their problems, but that’s not true.’ It actually isn’t! Two years ago I lost 12KG and went from a size 40/42 to a size 34/36. Still, I am not happy about my body. Perhaps I feel much worse about myself than before. People are now making comments like: ‘you look so good this way’ and ‘you have to be careful not to gain weight again’. What about the old-me? Wasn’t I pretty with bigger hips, butt (and boobs. Yeah they shrank)?
Now, I just became more obsessed with my weight and I really get upset when I gain 1 or 2 KG. My mum says I am obsessed with food and loosing weight (which I pretty much took over from her, she is always counting calories or complaining about her body since… well I can remember).
At the moment I am writing a blog about this: coming clean about the fact I am obsessed about my weight and trying to be: 1. happy about myself, I don’t want to spend my life worrying about my hips which won’t disappear when I loose an extra 5KG, because it is who I am! 2. not to compare myself with other girls.
I envy my sister. She is definitely a plus size, but she is proud of it and does not make an issue of her weight. She enjoys eating (well most of the time unhealthy) and does not spend the day counting calories. Now I am going to try to do the same (okay, now I am comparing again): except eat healthy and be happy with my body, including my ‘flaws’.
Anyway, what I wanted to say: I love your perspective! 🙂 And even for me as a non-plus size (I hate this label) it is helpful to gain some perspective about the whole weight and size-issue! I will remember and save your advice in order to become a happier-me 🙂
Thanks!
Hoi Louise,
Ik heb eenzelfde soort ervaring. Ben 10 kg afgevallen in een paar maanden tijd door gezond te eten en meer te bewegen. Ik krijg ook aldoor complimentjes en daardoor wil ik op dit gewicht blijven. Mind you, ik was niet te dik voordat ik begon met afvallen maar nu heb ik dat idee dus wel. En ik wilde eigenlijk maar 5 kg afvallen, het ging alleen sneller dan gedacht omdat ik tot voor kort echt superslecht en vet at. Nu zou je zeggen, mooi, dan heb je 5 kg speling, maar ik wil nu dus voor geen goud meer aankomen ook al weet ik dat ik nu tegen het magere aanzit! Het geeft op de een of andere manier een enorme kick dat het iets me gelukt is waar miljoenen mensen mee struggelen, dat ik wel zo veel discipline kan opbrengen, en ik vind het tegelijkertijd stom van mezelf dat ik zo denk, alsof deze prestatie me definieert. Ik ben ook de hele dag bezig met (niet) eten terwijl dat vroeger totaal niet het geval was. Toch ben ik wel echt gelukkig dat ik kleding kan kopen in twee maten kleiner en dat het over het algemeen zo veel mooier zit. Ook ben ik actiever en voel ik me gezonder, dus het heeft me ook zeker wat opgeleverd. Maar ik merk wel dat ik een beetje te obsessief ben en daar wil ik vanaf. Ik zie uit naar je blogpost!
Verder: goed artikel SHH! Gewicht en dieten is een precair onderwerp maar het is je gelukt om niet veroordelend te schrijven. Ik hoop dat veel mensen het zullen lezen.
Wauw, dat is écht precies hetzelfde als bij mij. Ik was ook niet te dik, maar at gewoon heel slecht en vet doordat ik een emo-eter was (en gezondheidsproblemen had). Tot ik op mezelf ging en gewoon niets slechts meer kocht en wat meer energie kreeg: ik ging meer doen. Viel eigenlijk van zelf af en meer dan ik dacht. Uiteindelijk had ik de maat die ik niet meer had sinds begin van m’n pubertijd. Aan de ene kant voel ik me ook veel beter en zou nooooit meer m’n oude gewicht willen hebben (ik associeer het heel erg met een rot tijd en vooral: emo-eten). Maar tegelijk ben ik zo druk bezig met eten en inderdaad: niet eten. Mensen die complimenten geven en zelfs te horen krijgen: kijk je wel uit, je wordt anders wel heel mager. Het is zo’n ongelooflijke tweestrijd waar je uiteindelijk in beland: blij zijn met wat je hebt bereikt en tegelijk te druk met eten bezig zijn…
Ja, je beschrijft het heel goed. Ik heb dit jaar nog geen chocoladepepernoot op terwijl het al november is !!1!! 😉 Ik ben verworden tot een persoon waar ik vroeger mijn wenkbrauw voor optrok: een salade-etend, hardlopend en taart afslaand meisje. Dat voelt goed en soms niet. Ik ben ook heel erg op zoek naar de balans al laat ik wel in de weekenden de teugels vieren; dan mag ik gewoon wijn drinken en stokbrood/toastjes eten. Op die manier zorg ik ervoor dat ik niet echt doorsla. Daarbij heb ik alcohol ook gewoon nodig om een leuke stapavond te hebben hehe, maar das’s weer een ander issue 😉 Anyway, ik ga je blog volgen en commenten, leuk!
Hihi herkenbaar. In de weekenden ben ik bij mijn ouders en dan heb ik nauwelijks discipline. Ben een gezelligheidseter. Toen ik in de vakantie bij m’n moeder was voor 2 maanden ben ik ook echt aangekomen en voel me daar ontzettend rot over, terwijl het er maar drie kg waren. Maar ik hoorde om mij heen geen ontkenning dat het niet zo was en dat zorgde voor alleen maar paniek. Ontzettende angst om weer zo te worden als ‘vroeger’. Stom! Nu ben ik weer volop bezig met m’n ‘discipline’ en sla alles om mij heen af (vorige week leek echt iedereen wat aan te bieden van chocolade repen tot taarten. Alsof ze het roken dat ik weer ‘gezond’ bezig was) en eet ik heel netjes gezond 🙂 Maar goed, ik ben nu begonnen om daar verandering in aan te brengen. Eigenlijk best fijn om te horen dat ik niet de enige ben met dit probleem. Wat ontzettend leuk dat je me gaat volgen 🙂 !
Wat herkenbaar wat jullie schrijven! Mijn verhaal is niet helemaal hetzelfde maar ook ik ben veel afgevallen, daar erg blij mee maar niet altijd even happy over hoe ik nu met eten om ga en de gedachten die ik soms over anderen heb. Af en toe denk ik namelijk wel eens dat als mij het lukte om 20 kilo af te vallen, het dus niet zo heel moeilijk is en dan kan ik weinig begrip opbrengen voor mensen die het niet lukt. Maar meteen vind ik het echt zo erg dat ik dat denk… Want wat zegt je gewicht of het verliezen van gewicht nou over je? Ik ben daardoor echt niet beter dan een ander.
Ik moet denk ik gewoon nog een beetje wennen. Ik ben altijd dat mollige, volle meisje geweest dat dol was op eten. Nu ben ik een nog steeds vol maar niet meer echt te dik meisje dat salades eet, dol is op sporten en heel graag gezond wil zijn en blijven. Niks mis mee, maar het is wennen en oppassen dat je niet doorslaat. 🙂
Fijn om hier te horen dat er meer meiden in dezelfde situatie zitten. 🙂
Wat herkenbaar wat jullie schrijven! Mijn verhaal is niet helemaal hetzelfde maar ook ik ben veel afgevallen, daar erg blij mee maar niet altijd even happy over hoe ik nu met eten om ga en de gedachten die ik soms over anderen heb. Af en toe denk ik namelijk wel eens dat als mij het lukte om 20 kilo af te vallen, het dus niet zo heel moeilijk is en dan kan ik weinig begrip opbrengen voor mensen die het niet lukt. Maar meteen vind ik het echt zo erg dat ik dat denk… Want wat zegt je gewicht of het verliezen van gewicht nou over je? Ik ben daardoor echt niet beter dan een ander.
Ik moet denk ik gewoon nog een beetje wennen. Ik ben altijd dat mollige, volle meisje geweest dat dol was op eten. Nu ben ik een nog steeds vol maar niet meer echt te dik meisje dat salades eet, dol is op sporten en heel graag gezond wil zijn en blijven. Niks mis mee, maar het is wennen en oppassen dat je niet doorslaat. 🙂
Fijn om hier te horen dat er meer meiden in dezelfde situatie zitten. 🙂
Ik ben drie jaar geleden ook door middel van gezond eten en meer bewegen 10 kilo afgevallen. Ik voelde me zo ontzettend goed erna! Nu ben ik al tijden stabiel met lichte schommelingen maar de afgelopen maanden merk ik dat het me steeds minder kan schelen en word ik weer iets dikker, wat ik niet leuk vind. De invloed die dat heeft op mijn zelfvertrouwen is enorm! Ik voel me gefrustreerd, lelijker en ‘falen’ omdat het niet lukt de knop om te draaien. Maar dan besef ik: self love first, en zo is het maar net. En self love houdt ook in dat je goed voor je lichaam zorgt, dus dat je lekker beweegt (dat doe ik wel), gezond maar lekker eet en daar houdt ook af en toe een speciaalbiertje of een fles wijn bij om de geest gezond te houden.
Wow, that’s a very powerful and loving post! I’m a plus-size and I have mixed feelings about my weight like ever. I have been trying to lose weight since I was about 16 and actually not overweight. Then of course the jojo-effect set in and I became overweight (plus of course all the emo-eating). I am convinced that I will be happier when I lose the weight, not a different person but happier as I will be healthier. Happier as I will be able to do things I can’t do now. That’s why I’m trying to lose the weight again right now (trying the vegan diet, read my blog for more) and this time I hope it will be successful. I’m not doing it for anyone else, I’m doing it for me. I hope one day people will realize that making nasty comments to an overweight person is contra-productive, that it actually can make a person run to the fridge when they come home. That’s why it’s not about just physical health but also about psychological health. And I hope to accomplish both one day 😉
Wat een goed stuk!
Ik ben dun/slank, maar heb altijd opgekeken tegen de meiden met wat meer vet op hun lichaam (nog steeds!). Die meiden vind ik persoonlijk veel mooier dan mijn eigen lijf, waar de botten uitsteken. Vaak genoeg heb ik ook te horen gekregen dat ik te dun was, anorexia achtig etc. En ik maar walgen van mijn lichaam waar maar geen gram aan kwam. Inmiddels weet ik dat dat komt omdat ik geen gluten kon verdragen. Eten maakte mij ziek en het voedsel dat bleef hangen, gebruikte mijn lichaam om om te zetten in een mager grammetje energie.
Inmiddels kom ik eindelijk aan en bij elke halve kilo spring ik een gat in de lucht. Voor heel veel meiden zal dit een raar iets zijn, maar het betekend dat mijn lichaam weer gezond aan het worden is.
Wat ik probeer te zeggen is dat gewicht niks zegt. Hoe gezond je leeft, dat is belangrijk. Een gezond lichaam, daar heb je veel meer aan dan een kilo meer of minder.
Heel goed geschreven!
” But there are clothing stores that sell items that are actually 14 as a 12 or 10 just so it will sell more.” Dat is dan weer heel vervelend voor iemand die “petite” is. Met mijn 1.47 m en vrij atletisch figuur soms behoorlijk lastig.
Wat een fijne blog! 🙂 Eigenlijk weet ik het allemaal allang, maar als iemand anders het zegt komt het toch net even wat harder binnen!
Dit stuk had ik helemaal niet gelezen, maar door je link in je post van vandaag kwam ik erbij terecht. Ik wilde even zeggen dat ik het heel mooi vond, precies wat veel vrouwen (including ondergetekende) nodig hebben om te horen denk ik (L) Complimenten!
Oh, en ik denk dat het je goed gelukt is om een “mooie” mening over dit onderwerp te hebben. Je zegt dat je dat liever zou vermijden, maar een zo zacht verwoord standpunt als het jouwe lijkt me juist heel fijn om te hebben!